გრძნობების სასაკლაო ჩემში შეიქმნა... დღითიდღე ლპება სულში ოცნება... კვდება ყოველი რასაც ვეხები... ჭკნება რასაც კი ვცდილობ და ვწვდები... არ ვიცი როგორ უნდა ვიბრძოლო... ვფართხალებ მომაკვდავი მტრედის მსგავსად და უკვე ვეღარაფერს ვეღარ ვგრძნობ... მინდა გაღიმება როგორმე სახეზე ამოვიკერო, მაგრამ ვხვდები რომ ღიმილის ნაცვლად ვიმანჭები უკვე უაზროდ... მხოლოდ ცრემლები ჩემში დარჩა როგორც სიწრფელე...

https://www.facebook.com/share/v/ivcA1DQ7w9EL9hRi/?mibextid=oFDknk

ფიქრი ------------- ხშირად მახსენდება ეს ამბავი, მოსკოვისდროინდელი. ერთხელ, მორიგ გამოცდაზე სახლიდან სირბილით წავედი და ფეხიც ვიღრძვე. ასე, კოჭლობით ძლივს მივაღწიე უნივერსიტეტამდე. რა თქმა უნდა, დამაგვიანდა... ლექტორი უკვე წასვლას აპირებდა. მერე, როგორც იქნა, გამოცდაზე დამიშვა... ბილეთში, ჩემდა გასახარად, სწორედ ის საკითხები შემხვდა, კარგად რომ ვიცოდი. – დაიწყე! – მითხრა რატომღაც გაგულისებულმ