სიყვარულის სანაცვლოდ ტკივილს ვიღებდი მუდამ და მეც ვუფერულდებოდი იმედგაცრუებისგან... წვეთ- წვეთად ვიცლებოდი გრძნობისგან, რომელიც ყველაფერი და ყველა ფერი იყო ჩემთვის... ფერადი გოგო, რომელიც ჩემში ცხოვრობდა, შავ-თეთრი და უსახური ხდებოდა. შავთეთრი და უსახური იყო უსიყვარულო დღეებიც... და მე გამუდმებით ვებრძნოდი ამ გრძნობებს. ყველაზე შეუპოვარი და დაუნებებელი ბრძოლა იყო ეს ჩემ ცხოვრებაში

გრძნობების სასაკლაო ჩემში შეიქმნა... დღითიდღე ლპება სულში ოცნება... კვდება ყოველი რასაც ვეხები... ჭკნება რასაც კი ვცდილობ და ვწვდები... არ ვიცი როგორ უნდა ვიბრძოლო... ვფართხალებ მომაკვდავი მტრედის მსგავსად და უკვე ვეღარაფერს ვეღარ ვგრძნობ... მინდა გაღიმება როგორმე სახეზე ამოვიკერო, მაგრამ ვხვდები რომ ღიმილის ნაცვლად ვიმანჭები უკვე უაზროდ... მხოლოდ ცრემლები ჩემში დარჩა როგორც სიწრფელე...

https://www.facebook.com/share/v/ivcA1DQ7w9EL9hRi/?mibextid=oFDknk